เรื่องชน 3 กลุ่ม ทำกรรมไม่ดีไว้แต่อดีตชาติ และมาเสวยผลกรรมในปัจจุบัน
เรื่องนี้เป็น กฎแห่งกรรม ที่ใครไม่สามารถหลบหลีกได้ ในมิติ อปราปริยเวทนียกรรม(กรรมให้ผลในภพต่อมา) เป็นเรื่องเกิดขึ้นเมื่อคราวที่พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตะวัน ทรงปรารภชน 3 คน ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า อนฺตลิกฺเข น สมุทฺทมชฺเฌ เป็นต้น
เรื่องมีอยู่ว่า มีภิกษุ 3 กลุ่มมีประสบการณ์ไปพบเห็นที่แตกต่างกัน คือ
ภิกษุกลุ่มที่หนึ่งจะเดินทางมาเข้าเฝ้าพระศาสดา ในระหว่างทางได้ไปแวะพักอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ขณะที่พวกชาวบ้านกำลังตระเตรียมปรุงอาหารบิณฑบาตถวายพระสงฆ์อยู่นั้น มีบ้านหลังหนึ่งเกิดไฟไหม้ และมีเสวียนไฟ (ลักษณะเป็นวงกลม) ปลิวขึ้นสู่ท้องฟ้า และมีอีกาตัวหนึ่งบินสอดคอเข้าไปในวงเสวียนไฟตกลงมาตายที่กลางหมู่บ้าน ภิกษุทั้งหลายเห็นอีกาบินสอดคอเข้าไปในเสวียนตกลงมาตายเช่นนั้น ก็กล่าวว่า จะมีก็แต่พระศาสดาเท่านั้นที่จะทรงทราบกรรมชั่วที่ส่งผลให้อีกาตัวนี้ต้องมาประสบชะตากรรมเสียชีวิตอย่างสยดสยองครั้งนี้
ภิกษุกลุ่มที่สอง โดยสารเรือจะไปเฝ้าพระศาสดา เมื่อเรือลำนั้นเดินทางมาถึงกลางมหาสมุทร เกิดการหยุดนิ่งอยู่กับที่ พวกผู้โดยสารมากับเรือต่างปรึกษาหารือกันถึงสาเหตุที่ทำให้เรือหยุด เห็นว่าในเรือน่าจะมีคนกาลกัณณี จึงได้ทำสลากแจกให้แต่ละคนจับเพื่อค้นหาคนกัณณีคนนั้น ปรากฏว่าสลากคนกาลกัณณีนั้น ภรรยาของนายเรือจับได้ถึงสามครั้ง นายเรือจึงกล่าวขึ้นว่า คนทั้งหลายจะมาตายเพราะหญิงกาลกัญณีคนนี้ไม่ได้ จึงจับภรรยาของนายเรือ ใช้กระสอบทรายมัดที่คอแล้วผลักตัวลงไปในน้ำทะเล เมื่อหญิงภรรยาของนายเรือถูกจับถ่วงน้ำไปแล้ว เรือก็สามารถเคลื่อนตัวได้อย่างปาฏิหาริย์ เมื่อภิกษุเหล่านั้นเดินทางถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ก็ขึ้นฝั่งจะเดินทางต่อไปเฝ้าพระศาสดา พระกลุ่มนี้ตั้งใจว่าจะทูลถามว่า หญิงผู้นี้ทำกรรมชั่วอะไรไว้ จึงเป็นผู้โชคร้ายถูกถ่วงน้ำจนเสียชีวิต
ภิกษุกลุ่มที่สามก็จะเดินทางมาเฝ้าพระศาสดาเหมือนกัน แต่ในระหว่างทางได้เข้าไปสอบถามที่พระภิกษุวัดแห่งหนึ่งว่าพอจะมีที่พักค้างแรมสักคืนในบริเวณใกล้เคียงหรือไม่ เมื่อได้รับแจ้งว่ามีถ้ำแห่งหนึ่งพอจะพักค้างแรมได้ จึงได้เดินทางไปพัก ณ ที่นั้น แต่พอถึงช่วงกลางดึกก็มีหินใหญ่ก้อนหนึ่งกลิ้งมาปิดที่ปากถ้ำ ในตอนเช้าพวกภิกษุจากวัดที่อยู่ใกล้ๆเดินทางมาที่ถ้ำ เมื่อเห็นหินใหญ่กลิ้งมาปิดอยู่ที่ปากถ้ำเช่นนั้น ก็ได้ไปตระเวนขอแรงชาวบ้านจากเจ็ดหมู่บ้านให้มาช่วยกันผลักหินก้อนนั้น แต่ไม่ประสบความสำเร็จ ด้วยเหตุนี้พระภิกษุ 7 รูปจึงถูกขังอยู่ในถ้ำโดยไม่ได้ฉันอาหารฉันเป็นเวลา 7 วัน พอถึงวันที่ 7 หินใหญ่ที่ปิดปากถ้ำก็เคลื่อนตัวออกมาเองราวปาฏิหาริย์ ภิกษุกลุ่มนี้ก็ตั้งใจว่า เมื่อเดินทางไปเฝ้าพระศาสดาแล้วก็จะทูลถามว่าเป็นวิบากกรรมชั่วอะไรที่ทำให้พวกท่านต้องถูกขังอยู่ในถ้ำนานถึง 7 วันเช่นนี้
ภิกษุทั้งสามกลุ่มได้เดินทางมาพบกันระหว่างทาง จึงเดินทางไปเฝ้าพระศาสดาพร้อมกัน ภิกษุแต่ละกลุ่มก็ได้กราบทูลถึงสิ่งที่กลุ่มตนได้ประสบพบเห็นมา และพระศาสดาได้ตรัสตอบคำถามของพระภิกษุทั้งสามกลุ่มดังนี้
พระศาสดาตรัสตอบคำถามของพระภิกษุกลุ่มแรกว่า “ ภิกษุทั้งหลาย กานั้นได้เสวยกรรมที่ตนทำแล้วนั่นแหละโดยแท้ เรื่องมีอยู่ว่า ชาวนาผู้หนึ่งในกรุงพาราณสี ฝึกโคของตนอยู่ แต่ไม่อาจฝึกได้ ด้วยว่าโคของเขาเดินไปได้หน่อยเดียวก็นอน แม้เขาจะตีให้ลุกขึ้น ให้เดินไปได้หน่อยเดียวก็ล้มตัวลงนอนเหมือนอย่างเดิม ชาวนานั้น แม้พยายามแล้วก็ไม่สามารถฝึกโคได้สำเร็จ จึงมีความโกรธ กล่าวกับมันว่า อยากนอนนัก ก็นอนอยู่ที่นี่ ไม่ต้องไปไหนอีก ว่าแล้วก็เอาฟ่อนฟางมามัดที่คอโคแล้วจุดไฟเผา โคถูกไฟคลอกตาย ภิกษุทั้งหลาย กรรมอันเป็นบาปนั้น ชาวนานั้นกระทำแล้วในครั้งนั้น ทำให้เขาหมกไหม้อยู่ในนรกสิ้นกาลนาน เพราะวิบากของกรรมอันเป็นบาปนั้น เกิดแล้วในกำเนิดกา 7 ครั้ง ถูกไฟไหม้ตายในอากาศอย่างนี้แหละ ด้วยเศษวิบากกรรม”
พระศาสดาตรัสตอบปัญหาของพระภิกษุกลุ่มที่สองว่า “ภิกษุทั้งหลาย ครั้งหนึ่งมีหญิงผู้หนึ่ง เลี้ยงสุนัขไว้ตัวหนึ่ง นางพาสุนัขตัวนี้ไปไหนมาไหนด้วย จนพวกเด็กๆเห็นพากันล้อเลียน นางทั้งโกรธและรู้สึกอับอายมากจึงได้วางแผนฆ่าสุนัขนั้น นางได้เอาหม้อมาใส่ทรายจนเต็มแล้วผูกหม้อทรายนั้นที่คอของสุนัขแล้วถ่วงสุนัขนั้นลงในน้ำ จนสุนัขนั้นจมน้ำตาย จากผลของกรรมชั่วครั้งนั้น นางตกรกอยู่เป็นเวลานาน ในร้อยชาติสุดท้าย นางถูกมัดถ่วงด้วยกระสอบทรายที่คอก่อนจะถูกผลักลงน้ำจนเสียชีวิต”
พระศาสดาตรัสตอบปัญหาของพระภิกษุกลุ่มที่สามว่า “ภิกษุทั้งหลาย ครั้งหนึ่งเด็กเลี้ยงโค 7 คนเห็นเหี้ยตัวหนึ่งเดินเข้าไปในช่องจอมปลวก จึงช่วยกันปิดทางออกทั้ง 7 ช่องของจอมปลวกด้วยกิ่งไม้และก้อนดินเหนียว หลังจากปิดช่องทางไม่ให้เหี้ยออก พวกเด็กก็ต้อนโคไปเลี้ยง ณ ที่อื่น หลังจากนั้นอีกเจ็ดวัน เมื่อต้อนโคกลับมาที่เดิมจึงนึกขึ้นมาได้ และได้ไปช่วยกันเปิดช่องจอมปลวกให้เหี้ยนั้นออกมา ก็เพราะวิบากกรรมครั้งนั้น ทำให้ทั้ง 7 คนถูกขังอยู่ในถ้ำนานถึง 7 วันโดยไม่ได้รับประทานอาหารแบบนี้ ในช่วง 14 ชาติสุดท้าย”
ภิกษุทั้งหลายกราบทูลถามพระศาสดาว่า “ผู้ซึ่งเหาะไปในอากาศก็ดี แล่นไปสู่มหาสมุทรก็ดี เข้าไปสู่ซอกแห่งภูเขาก็ดี จะไม่ทำให้สามารถรอดพ้นจากกรรมได้ ใช่หรือไม่ พระเจ้าข้า” พระศาสดาตรัสว่า “อย่างนั้นแหละ ภิกษุทั้งหลาย ไม่ว่าจะไปอยู่ในอากาศ หรือไปอยู่ที่ใดก็ตาม ไม่มีที่ไหนๆที่บุคคลไปอยู่แล้ว จะรอดพ้นจากกรรมชั่วได้”
三个因果业报的例子
因果法则，任何人都无法逃脱。以下事件是关于顺次生受业（谓现在世所造作之善恶业，将于次生受果报）的三个例子。
当时，佛陀住在祇园精舍，针对三群来拜见的比丘所提出的问题，做出了开示，以”在空中，在海中…”作为开头。收录于《法句经》，完整句子是：”在空中，在海中，或在山洞中，世间没有一个地方，作恶的人可以逃脱其业报。”
事件的缘由是，有三组比丘分别遭遇了不同的经历：
第一组比丘正要前往拜见佛陀。途中，他们在一个村庄停下来休息。当时村民们正在准备食物供养僧众。突然，一户人家失火了，一个火旋风（形状像一个圆圈）被吹到空中，一只乌鸦不幸飞进火旋风里，掉到村子中央死去。比丘们看到这一幕，就说只有佛陀才知道是什么恶业导致这只乌鸦遭遇如此可怕的命运。
第二组比丘乘船去拜见佛陀。当船行驶到大海中央时，突然停了下来。船上的乘客们讨论船停的原因，认为船上可能有不祥之人，于是他们抽签来寻找这个人。结果，船长的妻子连续三次都抽到了不祥的签。船长说，不能让大家因为这个不祥的女人而死，于是他把妻子的脖子绑上沙袋，扔进了海里。当船长的妻子被扔进海里后，船奇迹般地又能行驶了。当比丘们上岸时，继续前往去拜见佛陀，他们打算去请教佛陀，这个女人做了什么恶业，以至于如此不幸被扔进海里淹死。
第三组，共有七位比丘也同样要前往拜见佛陀。途中，他们向一座寺庙的比丘询问附近是否有地方可以过夜。得知附近有个洞穴可以歇息，于是他们就前往那里。半夜时，一块巨大的石头滚过来堵住了洞口。早上，附近寺庙的比丘来到洞穴，看到洞口被巨石堵住，就去附近的七个村庄请求村民帮忙搬石头，但无法成功移开石头。因此，这七位比丘被困在洞中，七天没有进食。到了第七天，堵住洞口的巨石奇迹般地自己移开了。这组比丘心想，等他们去拜见佛陀时，一定要去问问是什么样的恶业让他们被困在洞中长达七天。
三组比丘在途中相遇，然后一起去拜见佛陀。每组比丘都向佛陀讲述了他们各自的经历。佛陀回答了这三组比丘的问题，内容如下：
佛陀回答了第一组比丘的问题，说道：“比丘们，那只乌鸦确实是自食其果，在承受自己的业报。事情是这样的，从前在波罗奈城有个农夫，他养了一头牛，但怎么也驯服不了。他的牛走不了多远就躺下，即使他打它起来，走几步又像原来一样倒下。农夫尝试了很多方法都无法成功驯服牛，非常生气，就对牛说：“你这么喜欢躺着，那就躺在这里吧，不用去其他地方了。” 说完，他就用一捆稻草绑在牛的脖子上，然后点火烧死了那头牛。比丘们，由于这个恶业的果报，那个农夫长期在地狱受苦，之后又转世为乌鸦七次，每次都像这样在空中被火烧死，这是他剩余的业报。”
佛陀回答了第二组比丘的问题，说道：“比丘们，从前有个女人养了一条狗。她走到哪里都带着这条狗，孩子们看见了就嘲笑她。她非常生气和羞愧，于是就计划杀死这条狗。她拿来一个装满沙子的罐子，绑在狗的脖子上，然后把狗扔进水中溺死。由于这个恶业，她长期坠入地狱。在最后的一百世中，她每次都被沙袋绑住脖子，然后被推入水中溺死。”
佛陀回答了第三组比丘的问题，说道：“比丘们，从前有七个牧童，他们看到一只蜥蜴钻进一个白蚁丘的洞里，就一起用树枝和泥土堵住了白蚁丘的七个出口，把蜥蜴困在里面。堵住出口后，他们就赶着牛去其他地方放牧。七天后，他们赶着牛回到原来的地方，才想起那只蜥蜴，于是就一起打开了白蚁丘的出口，让蜥蜴出来。由于这次的业报，这七个人在过去十四世中，每次都被困在洞中长达七天，没有食物吃。”
比丘们问佛陀：“世尊，无论是飞行在空中，还是航行于大海，亦或是进入山洞，都无法逃脱业报，是这样吗？” 佛陀回答说：“是的，比丘们，无论是身处空中、海里，还是置身于任何地方，都没有任何地方可以让一个人逃脱恶业的果报。”
Three Examples of Karmic Retribution
This narrative illustrates the Law of Karma, which no one can evade, particularly in the dimension of Aparapariya Vedaniya Karma—karma that yields results in future lives. The story begins when the Buddha, residing at Jetavana Monastery, reflects on the experiences of three groups of monks and shares the teaching “na antalikkhe na samuddamajjhe na pabbataana…” emphasizing that karma is inescapable.
The first group of monks, traveling to pay homage to the Buddha, stopped at a village along their journey. While the villagers were preparing alms for the monks, a fire broke out in one house. A flaming straw ring ascended into the air, and a crow flew into the fiery circle and fell to its death in the middle of the village. Witnessing this, the monks remarked, “Only the Buddha could explain the karma that caused such a horrific death for this crow.”
The second group traveled by boat. When the vessel reached the middle of the ocean, it inexplicably stopped moving. The passengers suspected that someone on board was bringing bad fortune and cast lots to identify the individual. The wife of the boat owner drew the short lot three times. To save everyone, the husband tied a sack of sand around her neck and cast her into the sea. Miraculously, the boat resumed its journey immediately afterward. The monks intended to ask the Buddha about the karma that led to such a tragic death.
The third group, also traveling to see the Buddha, stopped at a local monastery to inquire about lodging. They were directed to a nearby cave. At midnight, a large boulder rolled over and sealed the cave’s entrance. Despite efforts by monks and villagers to move the rock, it remained immovable for seven days. On the seventh day, the rock inexplicably rolled away, freeing the trapped monks. The monks intended to ask the Buddha about the karma that caused their seven-day ordeal without food.
When all three groups arrived at Jetavana Monastery, they reported their experiences to the Buddha, who explained the karmic causes of each incident. Regarding the crow’s death, the Buddha recounted that in a past life, a farmer in Benares had become frustrated with an ox that refused to walk and lay down every time it was made to move. In anger, the farmer tied a bundle of straw to the ox’s neck and set it on fire, killing the ox. The farmer endured the hellish consequences of this act and was later reborn as a crow, suffering fiery deaths seven times due to the remnants of this karma.
For the drowning of the boat owner’s wife, the Buddha revealed that in a past life, she had owned a dog that she brought everywhere. Mocked by children for this, she became angry and ashamed. To rid herself of the dog, she tied a pot of sand around its neck and drowned it in a river. As a result of this deed, she was reborn in hell and later experienced drowning deaths in her last 100 lifetimes.
Regarding the seven-day confinement in the cave, the Buddha explained that in a past life, there were seven cowherd boys who saw a monitor lizard entering a hole in a termite mound. They collectively blocked all seven entrances of the mound with branches and clay, trapping the lizard inside. After blocking the entrances, they herded their cattle to another place to graze. Seven days later, when they returned to the original location with their cattle, they remembered the lizard and opened the entrances of the mound to release it. This act caused them to suffer imprisonment for seven days in their past fourteen lifetimes.
When the monks asked if anyone could escape the consequences of their actions, the Buddha affirmed, “No matter if one flies in the sky, ventures into the ocean, or hides in the mountains, there is no place where one can escape the results of their karma.”
