สุเมธดาบสได้รับพยากรณ์ จะได้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต
ในพระชาติที่พระองค์ ได้ไปบังเกิดเป็นสุเมธดาบส และได้รับพุทธพยากรณ์จากพระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า เรื่องก็มีอยู่ว่า…ในพระชาตินั้น พระองค์ได้ไปบังเกิดอยู่ในตระกูลพราหมณ์ที่มีฐานะร่ำรวยเป็นอย่างมาก เป็นสุขุมาลชาติ นอกจากจะร่ำรวยแล้ว พระองค์ยังเป็นบุคคลผู้คงแก่เรียน กล่าวคือ เรียนจบศาสตร์ต่างๆหลายแขนง
เมื่อโตเป็นหนุ่ม บิดามารดาของพระองค์ก็ได้ถึงแก่กรรม พระองค์จึงได้รับมรดกทั้งหมดที่บิดาและมารดาของพระองค์ได้สั่งสมมาตลอดเจ็ดชั่วโคตร ซึ่งถือเป็นจำนวนเงินหลายร้อยโกฏิ หลังจากที่พระองค์ได้รับมรดกมาแล้ว
พระองค์ได้มีความคิดว่า “คนในตระกูลของเราสั่งสมทรัพย์ไว้มากมาย แต่เมื่อตายไปแล้ว…ทรัพย์แม้กหาปณะหนึ่งก็เอาติดตัวไปไม่ได้ เราควรกระทำเหตุให้ทรัพย์นี้ติดตัวเราข้ามภพข้ามชาติไปได้”
พร้อมกันนั้น พระองค์ก็ได้เห็นการเกิด การแก่ การเจ็บ และการตาย ว่ามันเป็นทุกข์แสนสาหัส พระองค์จึงมีความปรารถนาที่จะออกไปจากภพ กล่าวคือ เลิกการเวียนเกิดเวียนตายเสียที จากนั้นพระองค์ก็ได้คิดต่ออีกว่า “เมื่อทุกข์มี…สุขก็ต้องมีฉันใด เมื่อมีภพ…ก็ต้องมีทางออกจากภพได้ฉันนั้น”
ดังนั้น พระองค์จึงตัดสินใจสละทรัพย์สมบัติทั้งหมดออกบวชเป็นดาบสหรือฤษี เมื่อออกบวชเป็นดาบสแล้ว พระองค์ก็ตั้งใจบำเพ็ญเพียร จนสามารถบรรลุอภิญญา 5 สมาบัติ 8 และมีความสุขอยู่ในฌานสมาบัติที่พระองค์ได้เข้าถึง และในกาลนั้นเอง…ได้มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นกับพระองค์
ในกาลนั้นเอง…พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนามว่า “ทีปังกร” พร้อมกับเหล่าพระอรหันต์ขีณาสพ ได้เสด็จมาที่รัมมนคร และเสด็จประทับอยู่ ณ สุทัสสนมหาวิหาร เมื่อชาวเมืองทราบข่าว ต่างก็ดีอกดีใจที่พระพุทธองค์พร้อมกับเหล่าพระอรหันต์ขีณาสพ ได้เสด็จเดินทางผ่านมาที่เมืองของพวกตน ด้วยเหตุนี้ มหาชนในรัมมนคร ต่างได้ถือเครื่องไทยธรรมไปเข้าเฝ้าและฟังธรรมจากพระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า พร้อมกับกราบทูลนิมนต์พระพุทธองค์ และเหล่าพระอรหันตสาวก อยู่เสวยภัตตาหารเช้าในวันรุ่งขึ้น
เมื่อแสงอรุโณทัยของวันใหม่ได้มาถึง มหาชนภายในรัมมนคร ต่างช่วยกันตระเตรียมการถวายมหาทานแด่พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า พร้อมกับเหล่าพระอรหันตสาวก กันอย่างเต็มที่ อาคารบ้านเรือนภายในรัมมนคร รวมถึงถนนหนทางที่ใช้เป็นเส้นทางเสด็จผ่าน ได้ถูกประดับประดาตบแต่งอย่างสวยงาม พื้นที่ใดที่เคยเป็นหลุมเป็นบ่อหรือมีพื้นที่ที่ไม่เสมอกัน ก็จะถูกปรับให้ราบเรียบเสมอกัน อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
และในขณะนั้นเอง สุเมธดาบสโพธิสัตว์ ได้เหาะจากอาศรมผ่านมาทางที่มหาชนกำลังเตรียมงานกันอยู่พอดี เมื่อสุเมธดาบส…มองไปยังเบื้องล่างก็เห็นมหาชนเป็นจำนวนมาก ต่างออกมาช่วยกันตระเตรียมสถานที่ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเบิกบาน อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ครั้นสุเมธดาบสโพธิสัตว์ได้เห็นเช่นนั้น ท่านจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาว่า “ในวันนี้จะต้องมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นอย่างแน่นอน” ด้วยเหตุนี้ สุเมธดาบสโพธิสัตว์จึงเหาะลงจากอากาศเพื่อมาสอบถามกับมหาชนว่า “พวกท่านช่วยกันตกแต่งอาคารบ้านเรือนและถนนหนทางต่างๆ เพื่อใครกันหรือ”
มหาชนได้บอกกับสุเมธดาบสโพธิสัตว์ว่า “ท่านไม่ทราบหรอกหรือว่า พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้าพร้อมกับเหล่าพระอรหันต์ขีณาสพ ได้เสด็จมาถึงที่เมืองของพวกเราแล้ว และในวันนี้ พวกเราได้กราบทูลนิมนต์พระทศพลพร้อมกับเหล่าอรหันตสาวก มาถวายมหาทานภายในเมืองของพวกเรา ส่วนถนนหนทางที่พวกเรากำลังทำกันอยู่นี้ ก็เพื่อต้อนรับการเสด็จมาของพระพุทธองค์และเหล่าอรหันตสาวกนี่แหละ”
เมื่อสุเมธดาบสโพธิสัตว์ได้ฟังเช่นนั้น ก็พลันเกิดความปลื้มปีติใจและคิดขึ้นมาในใจว่า “แม้เพียงแค่คำว่า…พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ยังหาฟังได้ยากในโลก ดังนั้น…จะกล่าวอย่างอื่นไปใยกับการบังเกิดขึ้นขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เราก็ควรร่วมมือกับพวกชาวบ้าน ช่วยกันทำหนทางต้อนรับการเสด็จมาของพระจอมไตร ผู้บังเกิดขึ้นได้ยากแสนยากในโลกดีกว่า” ด้วยเหตุนี้ สุเมธดาบสโพธิสัตว์จึงอาสาที่จะเข้ามาช่วยเตรียมหนทางต้อนรับเสด็จกับพวกชาวบ้าน และด้วยความที่ชาวบ้านเห็นว่า ท่านสุเมธดาบสเป็นผู้ที่มีฤทธิ์มาก ชาวบ้านจึงพร้อมใจกันยกเส้นทางที่มีหลุมเป็นแอ่งน้ำให้แก่ท่าน
เมื่อสุเมธดาบสโพธิสัตว์ได้เห็นเส้นทางที่ตนเองจะต้องเป็นผู้ดูแลแล้ว ท่านก็พลันเกิดความคิดขึ้นมาว่า “ถ้าเราทำทางด้วยฤทธิ์ จิตของเราก็คงจะไม่ปลาบปลื้มหรือมีความปีติยินดีอะไรมากนัก ฉะนั้น เราจะทำทางเส้นนี้ด้วยกำลังกายของเราเองนี่แหละ” ว่าแล้ว สุเมธดาบสโพธิสัตว์ก็ได้ใช้กำลังกายของตนขนดินมาถมแอ่งน้ำนั้น และในขณะที่สุเมธดาบสโพธิสัตว์กำลังขนดินเพื่อมาถมทางอยู่นั้น พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า พร้อมกับเหล่าพระอรหันต์ขีณาสพกว่าสี่แสนรูป ก็ได้เสด็จมาถึง ณ ที่แห่งนั้นพอดี
เมื่อสุเมธดาบสโพธิสัตว์ได้มองเห็นพระพุทธองค์เสด็จมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ก็พลันเกิดความคิดขึ้นมาว่า “วันนี้แหละ เราจะขอสละชีวิตเป็นทาน เพื่อถวายเป็นพุทธบูชาแด่พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อที่พระพุทธองค์จะได้ใช้กายของเราข้ามผ่านบรรดาเปลือกตมเหล่านี้” ว่าแล้วสุเมธดาบสโพธิสัตว์ก็ได้ทอดกายเป็นสะพาน เพื่อให้พระผู้มีพระภาคเจ้าพร้อมทั้งพระอรหันตสาวกกว่าสี่แสนรูปเสด็จผ่านไป
ขณะที่พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า กำลังเสด็จผ่านไป สุเมธดาบสโพธิสัตว์ก็ได้กระทำความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ นั่นก็คือ…การตั้งความปรารถนาในการเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคต
ในขณะนั้นเอง พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ทรงทราบความปรารถนาในการเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของสุเมธดาบสโพธิสัตว์ ด้วยเหตุนี้ พระพุทธองค์จึงทรงตรวจดูความสำเร็จแห่งความปรารถนาในการเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของสุเมธดาบสโพธิสัตว์ ด้วยอนาคตังสญาณอันบริสุทธิ์ของพระพุทธองค์ แล้วพระพุทธองค์ก็ทรงพบว่า “ล่วงไปอีกสี่อสงไขยกับอีกแสนมหากัป ดาบสผู้นี้จักได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า…โคดม”
จากนั้น พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงได้ทรงพยากรณ์ว่า “อีกสี่อสงไขยกับอีกแสนมหากัป ดาบสผู้นี้จักได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งอย่างแน่นอน” พร้อมกันนั้น พระพุทธองค์ได้ตรัสบอกถึง…พระนาม พระบิดา พระมารดา สถานที่กระทำความเพียร โพธิบัลลังก์ อัครสาวก-สาวิกาซ้ายขวา และพุทธอุปัฏฐาก เป็นต้น
เมื่อสุเมธดาบสโพธิสัตว์ได้รับพุทธพยากรณ์เช่นนี้แล้ว ท่านก็เกิดปีติโสมนัสเป็นอย่างยิ่ง แม้มหาชน และพระอรหันต์ขีณาสพกว่าสี่แสนรูปที่อยู่ ณ ที่นั้น ต่างก็พลอยปีติยินดีที่ได้ทราบว่า “สุเมธดาบสผู้นี้…ที่แท้ คือ หน่อเนื้อแห่งพระพุทธเจ้านี่เอง” พร้อมกันนั้น เหล่าพระอรหันต์ขีณาสพกว่าสี่แสนรูป ต่างก็พร้อมใจกันทำประทักษิณต่อท่านสุเมธดาบสโพธิสัตว์ (เพื่อทำการสักการะแด่ว่าที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคต) และไม่ได้ล่วงก้าวผ่านท่านสุเมธดาบสโพธิสัตว์แต่อย่างใด ส่วนมหาชนทั้งหลายที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้น ต่างก็ตั้งความปรารถนาคล้ายๆกันว่า “หากข้าพเจ้าไม่ได้บรรลุธรรมในศาสนาของพระทีปังกรสัมมาสัมพุธเจ้า ก็ขอให้ได้ไปบังเกิดและบรรลุธรรมในกาลสมัยที่สุเมธดาบสได้บรรลุธรรมเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยเถิด”
(หลายๆคนคงเกิดความสงสัยขึ้นมาว่า ผู้คนออกตั้งมากมาย แต่ทำไม…ทุกๆคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้น จึงได้ยินพุทธพยากรณ์ที่พระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสกับท่านสุเมธดาบสโพธิสัตว์ ทั้งนี้เป็นเพราะขึ้นชื่อว่า เสียงของพระมหาบุรุษ ย่อมมีพลังทะลุทะลวงผ่านเข้าไปในใจของทุกๆคน ราวกับพระพุทธองค์มาตรัสอยู่ต่อหน้า กล่าวคือ แม้ตัวจะอยู่ไกลก็เหมือนนั่งฟังพระองค์อยู่ใกล้ๆ)
การบังเกิดขึ้นของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแต่ละพระองค์นั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะกว่าพระบรมโพธิสัตว์แต่ละพระองค์จะได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทุกๆพระองค์จะต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพันในการสร้างบารมี
须弥陀隐士得到授记，未来将成佛
每一尊佛陀在未证悟成佛前，皆因其发起广大菩提心而被尊称为菩萨。每一尊菩萨需历经无数劫的修行，累积圆满波罗蜜，方能在最后一世功德圆满，证悟无上佛果。我们的释迦牟尼佛，在行菩萨道时，曾有一世为须弥陀菩萨，蒙燃灯佛授记，预言其未来将成佛。
那一世，须弥陀菩萨出生在非常富裕的婆罗门家族，是名门贵族。他不仅富有，更学识渊博，精通多门学科。然而，当他长大成人后，父母相继过世。于是他继承了家族七代遗留下来的庞大财产。面对这笔惊人的财富，菩萨不禁思索：”家族累积如此多的财富，但是亲人往生后，却一分一毫也无法带走。我们应该用这笔财富行善，以便让行善的功德伴随我们到生生世世。”
此外，菩萨也体悟到生、老、病、死皆是苦。既有痛苦，便有快乐；既有轮回，就必定有脱离轮回之道。于是，他虔诚发愿：”愿我能脱离生死轮回，获得究竟解脱。” 而后，他毅然决然舍弃一切财富，出家成为隐士。出家后，他专心精进修行，直至证得五神通和八禅定，拥有种种神通，并沉浸在禅悦之中。
在此期间，燃灯佛与众多漏尽阿罗汉来到喜乐城，住在妙见寺中。喜乐城的百姓听闻消息，都感到十分地欢欣法喜，纷纷带着供养品去拜见佛陀，并请求佛陀开示说法，同时邀请佛陀与阿罗汉弟子们接受隔日的早餐供养。
新的一天到来，喜乐城的百姓们同心协力，准备对佛陀与众阿罗汉做盛大的供养。喜乐城里的房舍，以及佛陀将经过的道路，都被整理得干净整洁，坑坑洼洼的路面也被仔细填平，一切焕然一新。
这时，须弥陀隐士从禅园升起，在天空中看到喜乐城的百姓们欢欣鼓舞地忙碌着，这是前所未见的景象，他判断：”今天一定有极为重要的事情发生。”于是由空中降落，向百姓们询问：” 请问各位为何如此欢喜地修建房舍、填补道路呢？”百姓们回答：”尊者，您不知道吗？燃灯佛与诸多漏尽阿罗汉已经来到我们城里了！今天我们将恭迎燃灯佛与众阿罗汉入城，接受盛大的供养。现在我们修整道路，正是为了迎接燃灯佛与阿罗汉们的到来。”
须弥陀隐士听闻后，感到无比欣喜，他心想：”在世间能听闻到 ’佛陀’ 的名号，已是极为难得，更何况能亲眼见到伟大的正等正觉佛陀降生于世！我应当参与这稀有难得的盛事，协助百姓一同迎接佛陀与众阿罗汉。” 于是，须弥陀隐士表示希望加入修补道路的行列。百姓们相信他是一位具有超凡能力之人，便将一段崎岖难行、难以修补的路段分配给了他。
当领取到需要修整的路段后，须弥陀隐士寻思着：”如果我以神通来修补道路，或许就不会那麽法喜。我应当以自己的能力，亲手修补这段路才是。” 如此思忖后，他便亲自从远处搬运泥土来修补道路。而就在须弥陀隐士搬运泥土时，燃灯佛与众多漏尽阿罗汉也恰好来到了此处。
须弥陀隐士看见燃灯佛来到眼前，心中突然升起一个念头：”今日我应当奉献自己的生命，作为道路，让佛陀从我的背上踏过这些坑洼。” 于是他便以五体投地之礼，如同一座拱桥般，趴卧在道路上，让佛陀与四十万位漏尽阿罗汉从自己的背上经过。
当燃灯佛从须弥陀隐士的身上踩过时，须弥陀在心中立下一个伟大的誓愿，愿在未来证悟成佛，成为正等正觉佛陀。与此同时，燃灯佛也知晓了须弥陀隐士所许下的心愿，便以未来分智观察，得知须弥陀隐士在未来四大阿僧祇劫又十万大劫之后，将能如愿以偿，证悟成佛，名为乔达摩。于是，燃灯佛当下便授记道：”这位隐士必定在四大阿僧祇劫又十万大劫之后成佛。” 除此之外，燃灯佛并开示了未来佛陀的名字、父亲、母亲、修行之地、菩提宝座、左右两边的首席男女弟子和侍者之名等等。
须弥陀隐士得到燃灯佛的授记后，心中充满无限的法喜。在场的百姓和四十万漏尽阿罗汉在知晓后，亦同样欣喜赞叹：”这位须弥陀隐士将是未来的佛陀！” 同时，四十万漏尽阿罗汉也以右肩朝向须弥陀菩萨（表达对未来佛陀的尊崇与恭敬之意），并右绕菩萨。一旁的百姓也一同发愿：”若我未能在燃灯佛的教法中证入佛法，愿能转生在须弥陀菩萨成佛的时代，得以证入佛法。”
（或许有人会问，城里有如此多的人，为何每个人都能听到燃灯佛对须弥陀菩萨的授记呢？这是因为大人相的声音具有特殊的威德力，可以穿透进入每个人的心中，如同佛陀在面前亲自开示一般。即使身在远方，也如同坐在佛陀身旁听闻佛法。）
每一尊佛陀的出现并非易事。每一尊大菩萨都要以生命为赌注，勤修功德波罗蜜，当波罗蜜圆满时，才能证悟成佛。
Sumedha the hermit received a prophecy that he would become a Buddha in the future.
In the life when He was born as Sumedha the ascetic and received a Buddha prophecy from Dipankara Sammasambuddha, the story goes like this…
Before attaining enlightenment, each Buddha is revered as a Bodhisattva, a testament to their boundless Bodhicitta. Countless eons of practice are required on the Bodhisattva path, perfecting the Paramitas, before one can perfect their merits in a final lifetime and achieve supreme Buddhahood. Our Gotama Buddha, in one such lifetime, lived as the Bodhisattva Sumedha, and was prophesied by Dipankara Buddha to become a Buddha in a future age.
In that lifetime, the Bodhisattva Sumedha was born into a noble and immensely wealthy Brahmin family. He was a man of both great fortune and extensive learning, mastering many disciplines. Upon reaching adulthood, he suffered the loss of both parents and inherited the vast wealth accumulated by his family over seven generations, amounting to a considerable fortune. Confronted with this inheritance, the Bodhisattva reflected: “My family amassed great riches, yet upon death, they could not carry even the smallest portion with them. We must use this wealth to create a legacy of good deeds, the merit of which will follow us into future lives.”
Furthermore, the Bodhisattva recognized the inherent suffering of birth, aging, sickness, and death. He yearned to escape Samsara, the cycle of repeated birth and death. Reflecting further, he reasoned: “Where there is suffering, there must also be happiness; where there is Samsara, there must be a path to liberation.” With sincere resolve, he vowed: “May I be freed from this cycle of birth and death and attain ultimate liberation.” He then resolutely renounced all his wealth and embraced the life of a hermit. As a hermit, he devoted himself to diligent practice, eventually realizing the five Abhijñās (higher knowledges) and mastering the eight Samadhis. He possessed various supernormal abilities and dwelt in the bliss of Dhyana.
During this period, Dipankara Buddha, accompanied by his Arahant disciples, arrived at Rammaka City and took residence at the Sudassana Great Monastery; the city’s inhabitants were overjoyed. Hearing that the Buddha and his enlightened disciples had graced their city with their presence, they brought offerings to pay homage and listen to the Dhamma from Dipankara Buddha. They also extended an invitation to the Buddha and his Arahant disciples for the morning meal the following day.
As the new day dawned in Rammaka City, its inhabitants worked in unison, transforming their homes and streets into a pristine pathway for Dipankara Buddha and his Arahant disciples. Every house was meticulously cleaned and adorned, every street tidied, and every pothole carefully filled, creating an atmosphere of radiant newness.
At that moment, the hermit Sumedha flew from his hermitage. Observing the bustling and joyous activity in Rammaka City from above, an unprecedented sight, he surmised, “Something of great importance must be occurring today.” Descending from the sky, he inquired, “Why are you all so joyfully building and repairing roads?” The people replied, “Venerable, have you not heard? Dipankara Buddha and many Arhats have arrived in our city! Today, we will welcome them to receive grand offerings. We are preparing the road to honor their arrival.”
Hearing this, the hermit Sumedha was overjoyed and resolved, “Even the word ‘Buddha’ is rarely heard; how much rarer is the actual appearance of such a being! I must join the city’s inhabitants in preparing the path to welcome the Buddha and the Arhats.” With eagerness, Sumedha volunteered to help prepare the path for the Buddha’s arrival. Recognizing his great abilities, the city’s inhabitants entrusted him with the most challenging section, a water-filled hole in the road.
Accepting the challenging road section, Sumedha decided, “If I were to use my supernatural powers, I might not experience true joy. I shall repair this road with my own two hands.” True to his word, he personally carried soil from afar to fill the hole. Just as Sumedha was diligently working, Dipankara Buddha and his Arahant disciples arrived.
Beholding Dipankara Buddha, a profound thought ignited within Sumedha the hermit, “Today, I will offer my very life as a road for Dipankara Buddha, so that the Blessed One and his four hundred thousand Arahant disciples may cross over this uneven ground upon my back.” With unwavering resolve, Sumedha prostrated himself, forming an arching bridge upon the road, allowing the Buddha and his Arahant disciples to pass over him in their journey.
As Dipankara Buddha stepped onto Sumedha’s back, Sumedha made a profound vow, wishing to attain Buddhahood and become a Sammasambuddha in a future age. Knowing this, Dipankara Buddha, through his enlightened wisdom, foresaw that after four Asankhya Kalpas and one hundred thousand great kalpas, Sumedha would achieve his aspiration and be known as Gotama Buddha. Therefore, Dipankara Buddha prophesied, “In four Asaṃkhyeya-kalpa and one hundred thousand great kalpas, this hermit shall surely become a Buddha.” Furthermore, Dipankara Buddha revealed precise details: the name of the future Buddha, as well as the names of his father, mother, the location of his enlightenment, his Bodhi tree, his foremost male and female disciples, and his attendant.
After receiving Dipankara Buddha’s prophecy, Sumedha’s heart overflowed with boundless joy. The assembled people and four hundred thousand Arhats rejoiced and exclaimed, “This Sumedha shall be the future Buddha!” In unison, the four hundred thousand Arhats turned their right shoulders toward Sumedha Bodhisattva, a gesture of profound respect for the future Buddha, and circumambulated him clockwise. The people, inspired by this momentous occasion, joined in a collective aspiration: “If we are unable to realize the Dharma under Dipankara Buddha’s guidance, may we be reborn in the era when Sumedha Bodhisattva attains Buddhahood, that we may then achieve enlightenment.”
One might wonder, amidst such a vast assembly, how every person could hear Dipankara Buddha’s prophecy to Sumedha the hermit Bodhisattva. The answer lies in the unique power and virtue of a Great Being’s voice, which resonates directly within the heart of each individual, as if the Buddha were speaking to them alone. Distance is no barrier; to hear it is to experience the intimacy of sitting at the Buddha’s side, receiving personal instruction in the Dharma.
The arising of a Sammasambuddha is a rare and precious event, achieved only through the unwavering dedication of a Bodhisattva. To attain Buddhahood, each Bodhisattva must dedicate their very life to diligently cultivating the Paramitas, those perfections of merit that lead to enlightenment.
